Nuestra Señora de Asuncion

                Sariwa pa sa aking gunita noong ako’y bata pa tungkol sa alamat at kwento-kwento tungkol sa edipisyo malapit sa aming barangay. Ito’y napapalamutian ng iba’t ibang gawang kamay na nilikha pa ng mga sinaunang pintor. Ang mga dingding at haligi nito ay gawa pa mula sa mga dambuhalang coral stones. Ayon kay Inay, noong sinaunang panahon, inatake raw ang mga Dauisanon ng mga mababangis na pirata. Bumulabog, tumakot at gumambala noon sa matiwasay na pamumuhay ng mga tao sa Dauis. Ang mga taong takot na takot ay dumulog sa simbahan at doon namalagi hanggang ang mga pirata ay yumaon. Pero bago sila umalis ay nanatili muna ang mga ito ng ilang mga araw at gayundin ang mga takot na Dauisanon. Wala na silang makakain sa loob at noong mga panahong napapawi na ang kanilang pag-asa ay biglang lumitaw ang mahiwagang balon sa paanan ng altar ng umaapaw na tubig. At ito ang bukod tanging tubig na nakabuhay sa kanila. Kahit na ang balong yaon ay malapit sa dagat, lasa itong tubig-tabang. Sinasabi pa nga na ito daw ay may “healing powers” na nakakagamot sa iba’t ibang  uri ng sakit. Ika nga’y ito’y isang tunay na HIMALA!

            Agosto 15, 2015- Pagbaba ko pa lamang sa aming motorsiklo ay naramdaman ko na ang pagmamahal at pagiging

maka-Diyos ng mga tao doon. Ang simoy ng dagat ay sumalubong sa akin. Mula sa kampanaryo, ay naririnig ko na ang ingay ng batingaw na nagsisilbing hudyat sa misa. Halos dalawang taon na mula ang pagyanig ng 7.2 magnitude na lindol at bakas pa rin sa lumang simbahan ang paglipol ng delubyo. Subalit sa nakaraang pangyayari, halata ang pagiging masayahin ng mga Dauisanon. Ang mga tao ay abala, lalong lao na ang nagdiriwang. Ngayon ay kapiyestahan ng Birhen de la Asuncion! Maingay at panay ang pangingimbita ng mga tao doon sa mga taong dumadaan. Sa di kalayuan, ay makikita mo na ang bigat ng trapik. Ang mga tao ay unti unting dumami at nagsidalo sa misa. Tanghalian na at tapos na ang misa. Nagmamalaking sumikat ang haring araw na kasinginit ng mga bagong hain na luto ni tiya. Inihain na rin ang bituin ng lamesa, ang litson, na medyo umuusok pa. Nagsidatingan na rin ang kapwa bisita namin at kapamilya. Doon, sama-sama kaming kumain at linasap ang pagmamahal at kalinga. Wala ng mas sasarap pa, sa kahit anumang putahe, kung kasama mo ang mga mahal mo sa buhay. Muli kong naranasan ang pagiging bata sa paglalaro ng tagu-taguan at habulan. Samantalang rinig na rinig namin ang pakikipagpalitan ng biro at diskurso ng aming mga magulang at nakakatanda. Lumipas ang mga oras at dumating na ang panahon na kailangan na naming magpaalam sa isa’t isa. Masakit man sa kalooban, ngunit kinakailangan. IIsipin ko na lang na magkikita pa kaming muli sa susunod na pagkakataon. Mga ngiti at pangungumusta sa iba pang kamag-anak ang nagsisilbing pagtatapos ng  panandaliang pagtitipon.

            Umangkas na kami sa aming motorsiklo upang umuwi pabalik sa aming pinanggalingan. Habang pauwi ay natatanaw ko na ang mga ilaw sa gabing mapanglaw na waring nagmamartsa. Takipsilim na pala at ang paglubog ng araw ay nakakapawi ng pighati at pagkabagabag. Ang mapayapang alon ay nagpapaluwag ng damdamin sa sinumang tumingin nito. Hanggang ngayon ay sariwa pa rin sa aking isipan at pumatik sa aking puso ang di malilimutang kagandahan ng Dauis. Hindi lang sa isla mismo ang may kagandahan pati na rin ang mga kagila-gilalas na katangian ng mga Dauisanon. Ang aking mga karanasan ay nananatili na lamang mga alaala at habang buhay na mananahanan sa puso at isipan.